15 jaar geleden was ik mijn reis aan het plannen naar Australië (en Nieuw Zeeland), om al backpackend en werkend het hele land rond te reizen. Het was een fantastische ervaring met als souvenir een echte Australische man, die met mij mee kwam naar Hengelo. Hij leerde Nederlands met een Twents accent, we reisden door Europa, kochten een heerlijk huis en kregen twee prachtige kindjes. Mijn carrière als fysiotherapeut was inmiddels met de specialisaties duizeligheid en psychosomatiek aangevuld. We zijn erg tevreden!

​

Toen kwam Corona….Stilstand of hollen? Vele nieuwe inzichten en vraagstukken in het leven.

Een van de vraagstukken in de eerste lockdown, zette mij aan het denken.

​

Zou dit de tijd zijn om toch eens wat langer naar Australië te gaan?

De dromen over de ruimte, weersomstandigheden en zelfvoorzienend zijn wakkerde verlangens aan. Is Australië misschien toch de plek waar we onze toekomst willen gaan ontdekken?

Er volgde een tijd waarin ideeën werden verhelderd en vormgegeven. Angsten en verlangens wisselden elkaar af om vervolgens grote beslissingen te kunnen nemen.

Stap voor stap lijkt nu alles op z’n plek te vallen. Een visum, een baan (als gespecialiseerd fysiotherapeut), een (leen) huis en familie/ vrienden om op terug te kunnen vallen.

​

Nu, een jaar later, gaan we het avontuur aan. Iets waar ik altijd al tranen van in mijn ogen kreeg, wanneer ik een vergelijkbaar verhaal hoorde. Wij gaan nu ook. Beseffend dat ons avontuur, ook veel gemis met zich mee zal brengen voor de achterblijvers.

 

Ik vertrek… en laat jullie achter in de kundige handen van mijn fantastische collega’s!

 

Als inspiratie een link naar een website met prachtige filmpjes van Australië (beelden en geluiden)

​

Verlangens of misschien wel mogelijkheden?  Waar ook ter wereld is er groei van natuur, dier en mens. 

​

Lieve groet,

​

Annemarie

 

​

​

​

​

​

.